آری او بهیار است

آری او بهیار است

چه زود گذشت مانند یک پلک بهم زدن.29سال پیش جوانی پرشور وپرتوان وپر انرژی که هنوز مویی بر صورتش نروییده بود .شاداب و سرزنده خندان وبشاش با غروری خاص وجوان گونه .آمده تا با حضور خود مرحمی باشد بر دل دردمند وتسکینی بر آلام دردمندان وچه زیباو مطمئن  آمده .  او آمده تا طراوت و شادابی وصفا وصمیمیت   خود را با خشکی تلخ گونه  دردمندان وناتوانان جسمی وروحی تقسیم کند بلکه بیشتر اهدا کند....وچه بسا از این تقسیم نیز چه شادمانه ومغرورانه نجوای راضیم به رضای توای معبود بی همتا  سر میدهد .

آیا این سرنوشت این جوان بوده ؟

 آیا تمام راهها بر وی بسته بوده ؟

 آیا نمیتوانست در این کشور

پهناور کاری وشغلی وحرفه ای برای خود دست و پا کند؟

 آیا حقوق ماهیانه سه هزار و پانصد تومان او را وسوسه کرده بود؟

 آیا از بوی تند و نفس گیر مواد شیمیایی پخش شده در محیط بیمارستان ها وبخشها که هر شخص مراجعه کننده را فراری میداد خوشش آمده بود؟

 آیا از شب زنده داری وهمدم بیمار بودن وبرخورد با انواع عفونتها وجراحتها خبر نداشت و ناآشنا با این مسائل خود را در گیر نموده بود؟

 آیا بی اطلاع بود که بایستی  درطول 24 ساعت لااقل 8 ساعت آنرا در محیطی سپری کند که آه و ناله و فریاد و نومیدی و درد در آن بیداد می کند که احساس وروحیه هر سنگدلی را آب  میکند؟

یا اینکه عشق به همنوع وکمک ویاری به هموطن ونیازمندان او را به این ورطه هدایت نمود؟

آری او میدانست و یقین داشت که  هر انسانی به واقع دو انسان است یکی آنکه در تاریکی بیدار است و دیگری آنکه در روشنایی همچنان خواب است ..آری او با این تفکر آمده بود وچه خوش آمده بود که ((((کم کند آلام وافزاید صفا بهر بیماران وخود جوید کمال))))

و(((هشدار که گر وسوسه ی عقل کنی گوش
آدم صفت از روضه ی رضوان به در آیی)))

ساعتها وروزها وهفته هااز پی هم می گذشتند همه چیز در خور تغییر بود او کار میکرد وبه حرفه خود افتخاروبه خود میبالید که رنجوری دردمند از عمق وجود واز اعماق قلب اورا دعا گوست.وبر این باور بود وهست که این بهترین پاداش و دستمزد برای اوست...

او میداند وبا خود زمزمه داردکه: عشق ورزی را متوقف نساز . لطف و مهربانی خود را دریغ نکن حتی اگر دیگران تو را بیا زارند..

اکنون او چند سالی سابقه کار داردواز مسئولین سابق دیگر اثری جز یادگارهای آنان چیزی بجانمانده واو هنوز با تمام قواونیروی خدایی مشغول به فداکاری است وخود را فراموش کرده.ولی کم کم دارد دیر میشودپس سهم او چه میشود.در هر جا که کار کرد واقعا کار کرد واز خود مایه گذاشت.سالیان سال را سپری کرد وهیچ کس از او یاد نکرد!!! هیچکس او را نشناخت !!!در طی این سالها شده بود آچار فرانسه و میتوانست بدون هیچ دغدغه ای بجای تمامی همکاران بنحو احسن انجام وظیفه نماید کار ها را طوری رله میکرد که گویی متخصص این کارهاست.واین باعث خوشحالی مسئولین میشد که در کارها کمبودی برای دستگاه احساس نشودکه خرده ای بر آنها بگیرند .وعاشقانه خدمت میکند وصبر را پیشه خود ساخته تا شایدفرجی حاصل آید. چون میداند هیچ موفقیتی بدون صبر امکان پذیر نیست. گرچه صبر خیلی تلخ است ولی نتیجه اش شیرین است و صبر را باید از درخت آموخت که همه رنج خزان و زمستان را تحمل می کند تا بهار برسد و باز شکوفا شود وهم اوست که آمده بود تا مرحم باشد که انصافا مرحم هم بود .ولی آیا کسی مرحم زخمهای او بود؟؟ آیا کسی به درد دل او گوش فرا دادواز او دلجویی کرد ؟؟؟آری او بهیار است ومیخواهد دگرگون شودچون حق قانونی اوست.وصبرنیز حد و اندازه دارد پس ای مسئولین: آنگاه که غرور کسی را له می کنید آن گا که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنید آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنید آن گاه که بنده ای را نادیده می انگارید آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوید آنگاه که خدا را می بینید و بنده خدا را نادیده می انگارید می خواهیم بدایم دستانتان را به سوی کدام آسمان دراز می کنید تا برای خوشبختی خود دعا کنید ؟ به سوی کدام قبله نماز می گذارید که دیگران نگذارده اند؟

 .............ادامه دارد